Zo’n week waarbij je niet hoeft na te denken, niet hoeft te plannen, alleen maar hoeft te ontspannen en te genieten. Tot rust komen en toch actief bezig zijn. “On top of the world” zijn, maar dan ook echt. Een klein beetje hoogtevrees wel. En pistes die eigenlijk te steil zijn zorgen voor de nodige adrealine.
Sneeuw doet iets met me. Elke winter verheug ik me om witte landschappen, grote sneeuwvlokken en een koude, rode neus. In de bergen droom ik nog verder weg. Zal het de frisse lucht zijn die voor deze magie zorgt?
‘s Ochtends vroeg stapten we in de auto op weg naar Zwitserland. Ik vermaak me wel, uren in de auto. Een beetje proberen te slapen en ondertussen naar buitend turend naar het veranderende landschap. Zodra de witte bergtoppen in het vizier komen, komt pas echt het besef; we zijn weer bijna ‘thuis’!
Hoewel ik een klein beetje een haat-liefde realtie heb met wintersport, overheerst de liefde duidelijk. Op latere leeftijd leerde ik skien en veel ervaring heb ik niet. Doe daar een vleugje hoogtevrees bij en ik ben af en toe best bang daarboven. Sneeuwstormen horen er bij, het skiien laat ik dat even op zich wachten. Als ik niks zie en de pistes zijn slecht ben ik namelijk een waardeloze skier. Gelukkig hadden we in Zwitserland, Davos, het beste weer dat ik me maar kon wensen. Zon, zon en nog eens zon.
En zo ging ik dus zoefend naar beneden. Mijn bochtjes werden steeds meer bochten. Remmen werd steeds meer carven. Mijn snoet werd steeds een beetje bruiner. We staan vroeg op, de pistes liggen er ‘s ochtends bij als een deken met glitterende steentjes.
The post Davos – Zwitserland Reisfilm appeared first on Food Travel Photography.